Εδώ και χρόνια μαίνεται η καπιταλιστική κρίση. Η απάντηση από πλευράς κεφαλαίου και κράτους (: κόμμα των αφεντικών) είναι η καπιταλιστική αναδιάρθρωση που ως βασικούς στόχους έχει: πρώτον την υποτίμηση της εργατικής δύναμης και δεύτερον την καθολική υπαγωγή στο κεφάλαιο, με την έννοια ότι τίποτα (ακόμα και ο έρωτας, η φαντασία) δεν μπορεί να μην υπαχθεί σ’ αυτό . Η κρίση αυτή το μόνο πράγμα που έχει παράξει είναι καταστροφή. Σε κάθε πεδίο της ζωής μας: εργασιακές σχέσεις, βίαιη υποτίμηση της ζωής (με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα την διαχείριση απ’ τα κράτη των μεταναστών-εργατών), διανοητικό επίπεδο των ανθρώπων, επιτάχυνση της διαδικασίας/εξάπλωση του ολοκληρωτισμού και άλλα.
Και τώρα στα δικά μας: Η διαθεσιμότητα αποτελεί μέρος της γενικότερης απόπειρας του κράτους για αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων/υποτίμηση της εργατικής δύναμης. Και ο απεργιακός αγώνας των διοικητικών σε ΕΚΠΑ και ΕΜΠ αυτό ακριβώς προσπαθεί να σταματήσει. Γι’ αυτό και στεκόμαστε αλληλέγγυοι. Παράλληλα, αν αυτές οι «μεταρρυθμίσεις» (ευρύτερη εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων εντός του πανεπιστημίου) υλοποιηθούν, τότε θα ενταθεί η διαδικασία ιδιωτικοποίησης του πανεπιστημίου και με τη μορφή των εργολαβιών. Συνεπαγωγικά η καθημερινότητα της πλειοψηφίας των φοιτητών (ειδικά όσων χρησιμοποιούν τις υπηρεσίες σίτισης και στέγασης) θα αλλάξει προς το χειρότερο. Για τους παραπάνω δύο λόγους, ακόμα και κάποιος που σκέφτεται με βάση το ατομικό του συμφέρον, θα έπρεπε να κατανοήσει ότι απέναντι σε αυτή τη συνολική επίθεση δεν μπορούν να υπάρξουν ατομικές λύσεις.
Σημείωση: το πανεπιστήμιο, όσον και αν εθελοτυφλείτε, είναι γεμάτο από εργατικές φιγούρες. Για παράδειγμα: εργάτες και εργάτριες στο τομέα του καθαρισμού, στον επισιτισμό (κυλικεία, εστιατόρια) και άλλα.
Η στήριξή μας αυτή δεν είναι άκριτη:
1. Προσπαθώντας οι διοικητικοί να κοινωνικοποιήσουν τον αγώνα τους με πιασάρικο τρόπο, συχνά ισχυρίζονται ότι αν υλοποιηθεί το μέτρο της διαθεσιμότητας δεν θα δύναται να λειτουργήσει το πανεπιστήμιο. Αυτό είναι αναληθές, για τον απλό λόγο ότι οι εργασιακές σχέσεις θα αλλάξουν από τη μορφή δημοσίου δικαίου σε ιδιωτικού, δηλαδή οι εργολαβίες θα καλύψουν τις λειτουργικές ανάγκες του πανεπιστημίου. Η αναφορά αυτή θυμίζει το «μαύρο» της ΕΡΤ και αποπροσανατολίζει τον απεργιακό αγώνα και τη κοινωνία από την ουσία του ζητήματος: την υποτίμηση της ζωής μας.
2. Οι διοικητικοί λένε: παλεύουμε να σώσουμε το δημόσιο δωρεάν πανεπιστήμιο. Αυτό προϋποθέτει λογικά ότι το πανεπιστήμιο πράγματι είναι τέτοιο. Όμως κάτι τέτοιο δεν ισχύει (υπήρχαν μόνο στοιχεία δημοσίου και δωρεάν στο πανεπιστήμιο). Κατά τη γνώμη μας θα έπρεπε να μην υπερασπίζονται το υπάρχον πανεπιστήμιο αλλά να παλέψουν για κάτι άλλο. Αυτό το κάτι άλλο είναι ένα δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο στη βάση των δικών μας κοινωνικών/ταξικών αναγκών κάτι που δεν είναι άμεσα υλοποιήσιμο (προϋποθέτει κάτι που δεν έχουμε: σχέδιο και ισχυρό ανταγωνιστικό ταξικό κίνημα). Στο σχέδιο του προτάγματος αυτού δεν εξαιρείται το τι είδους γνώση πρέπει να παράγει το πανεπιστήμιο.
Φυγάδες