Συνήθως όταν αναφέρεται κάποιος στην ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων, θίγει την προσπάθεια αναθεώρησης του άρθρου 16, το 2006, καθώς και την ψήφιση του νόμου διαμαντοπούλου, το 2011. Κατά τη γνώμη μας όμως η διαδικασία ιδιωτικοποίησης έχει αρχίσει σταδιακά από παλαιότερα με την ανάληψη των εργολαβιών από μεγάλες εταιρείες σε τομείς, όπως καθαρισμός, σίτιση, φύλαξη κ.λπ. και την εμπλοκή ιδιωτών στην έρευνα. Οι εργολαβίες δεν αποτελούν μόνο κομμάτι της διαδικασίας ιδιωτικοποίησης, αλλά και καινούργια πεδία κερδοφορίας, δηλαδή άντληση υπεραξίας από ποικίλες εργατικές φιγούρες.
Και τώρα στα δικά μας: ο καθαρισμός στο ΕΚΠΑ έχει εδώ και πολλά χρόνια ανατεθεί σε διάφορους εργολάβους. Η εμπειρία έχει δείξει ότι ο θεσμός των εργολαβιών λειτουργεί εις βάρος τόσο των εργαζομένων[1] όσο και των φοιτητών. Για όσους έχουν θαμπωθεί από την λαμπερή ακαδημαϊκή-επαγγελματική καριέρα που τους περιμένει (sic), αλλά και για τους πρωτοετείς, θυμίζουμε ότι πέρυσι δεν τους είχαν καταβληθεί τα δεδουλευμένα 5 μηνών. Οι κινητοποιήσεις που έκαναν, τις δικαίωσαν τελικά, εξαναγκάζοντας τον Σιμωνετάτο να καταβάλει τα δεδουλευμένα. Στην τρέχουσα χρονική περίοδο, το αφεντικό αυτό δεν έχει εγκαταλείψει τις πρακτικές του, στις οποίες εντάσσονται και οι απειλές. Για μια ακόμη φορά, οι περίπου 70 εργαζόμενες έχουν μείνει απλήρωτες για τους μήνες Νοέμβρη – Δεκέμβρη. Ο Σιμωνετάτος ζητάει εκτός των άλλων να υπογράψουν την λύση των συμβάσεων εργασίας. Η μέθοδος αυτή ονομάζεται εθελούσια έξοδος και επιλέγεται γιατί η αποζημίωση της είναι μικρότερη από αυτήν της απόλυσης. Γενικά μπορεί να γίνεται αποδεκτή από τους εργαζόμενους, γιατί είναι βέβαιη η καταβολή της. Έτσι αναδεικνύονται δύο πάγιες και διαρκώς διευρυνόμενες τακτικές των αφεντικών: απ’ τη μια μεριά η μη καταβολή των δεδουλευμένων και απ’ την άλλη οι κατ’ ουσίαν[2]ή τυπικές απολύσεις. Αυτή η πραγματικότητα, έρχεται να θυμίσει ότι ο χρόνος ρέει ομαλά … Τα αφεντικά αλλά και το ελληνικό κράτος συνεχίζουν ακάθεκτα, ειδικά εν μέσω οικονομικής κρίσης και καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης. Η κατάσταση αυτή (το πανεπιστήμιο ως εργασιακός χώρος-κάτεργο) δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη, κρυπτόμενη πίσω από την ακαδημαϊκή κανονικότητα που έχει κυριεύσει τα μυαλά των φοιτητών.
Τελικά, ο Σιμωνετάτος, που έχει την εργολαβία πάνω από 3 χρόνια, τις απέλυσε με την δικαιολογία ότι κλείνει την εταιρία του. (Υπάρχει βέβαια το ενδεχόμενο να την επαναλειτουργήσει με διαφορετική επωνυμία ή με κάποια παρόμοια μέθοδο). Μια βιαστική ματιά στους χώρους της σχολής το κάνει φανερό. Αυτό αποδεικνύει ότι το πανεπιστήμιο δεν λειτουργεί από μόνο του, αλλά απαιτείται η εργασία πολλών «αφανών» ανθρώπων, με ό,τι ζόρια αυτή συνεπάγεται. Τώρα, έστω και καθυστερημένα, είναι καιρός οι φοιτητές να το συνειδητοποιήσουν αυτό.
Ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων και στην βαρβαρότητα των εργολαβιών
Φυγάδες
[1]Πέρα απ’ τα άλλα που αναφέρονται στο κείμενο, η κατάσταση που αντιμετωπίζουν οι καθαρίστριες στη ΝΟΠΕ είναι χαρακτηριστική: η έλλειψη καθαριστικών ειδών είναι πολύ συνηθισμένο φαινόμενο, με αποτέλεσμα είτε να καθαρίζουν μόνο με νερό είτε να τα αγοράζουν με δικά τους (!) χρήματα.
[2]Πχ Eurobank, Υπουργείο Παιδείας με τις απολύσεις εκπαιδευτικών δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, το Δημόσιο εν γένει και προ ημερών η Ε.Τ.Ε με εξαναγκασμό 2500 εργαζομένων της σε εθελούσια έξοδο.